Ja! Ik zou haast zeggen: natuurlijk! Als je veel reist en vooral als je langer weg bent, dan ontkom je er niet aan dat er ook wel eens iets tegen zit.
Ziekenhuis
Een ziekenhuis in het buitenland is niet de accommodatie waar je wilt verblijven. Helaas heb je het niet altijd voor het zeggen. Met Ivar is het ons twee keer gelukt. Beide keren na een ongelukje in het zwembad. “Niet rennen!” Hoe vaak zeg je dat tegen je kind als je een zwembad bezoekt? Bij ons niet anders, maar het mocht niet baten. We waren in Zweden nog geen 2 minuten in het zwembad of hij viel. Zijn wenkbrauw lag open en we moesten naar het ziekenhuis om het te laten verzorgen. Een jaar later in Zwitserland gebeurde tijdens het spelen in het zwembad iets soortgelijks. Dit keer was het zijn kin. Niet altijd zijn het de kinderen waar je je zorgen over maakt. Jos kreeg in Frankrijk een fikse longontsteking en daar stonden we dan met ons HAVO-Frans bij de huisarts en later in het ziekenhuis. Gelukkig zijn ze daar niet te flauw met medicatie en ging het snel weer heel veel beter! Onze vakantie konden we, ietwat aangepast, voortzetten.
Cancelen vlucht
Zo’n 20 uur voor vertrek naar Zuid-Afrika kreeg ik een sms bericht van British Airways: “Sorry, flight BA 439 on 19 Jul AMS/LHR was cancelled”. Echt niet grappig. We vlogen ook met British Airways van Londen naar Kaapstad, later tijdens de reis van Kaapstad naar Johannesburg én de hele reis terug naar Amsterdam. Dat was ons geluk want we zouden ons geld terug krijgen, maar daar hadden we natuurlijk niets aan. Alle andere vluchten naar Londen zaten vol, ook met de collega maatschappijen binnen hun alliantie “One World”. KLM had nog 5 plekjes op de CityHopper. KLM valt onder “SkyTeam”, dus dat mocht niet. Uiteindelijk maakten ze toch die uitzondering, dankzij al die andere vluchten met hun, en kwam alles nog goed. De kinderen konden gerustgesteld worden: “jawel schatjes, we gaan wél morgen naar Zuid-Afrika” en ik kon opgelucht de laatste was wegstrijken….
Geen bagage
Het is alweer even geleden. Om precies te zijn 2004. We vlogen naar Australië. Met twee rugzakken. We waren nog niet heel ervaren want ieder had z’n eigen spullen in z’n eigen rugzak. Behoorlijk vermoeid kwamen we aan in Sydney. Wachten aan de bagageband… helaas…. Geen rugzakken. Een hoop papierwerk was de volgende stap. Gelukkig verbleven we de eerste paar dagen bij een nicht van Jos. Fijn een vast adres. De bagage komen ze namelijk gratis bezorgen. Dat klopte. De rugzak van Jos kwam een dag later, maar ik moest nóg eens 24 uur wachten op de mijne. Sinds die tijd zijn we slimmer: echt belangrijke zaken gaan in de handbagage en voortaan is het kruislings pakken.
Huilend kind
Toen we zonder kinderen reisden hoopten we altijd niet bij een krijsend kind in de buurt te zitten. Jaren later vlogen we zelf mét krijsend kind. Op eerdere vluchten ging het prima, maar dit keer had Nora er geen zin in. Gelukkig vlogen we naar Menorca, geen hele lange reis. Toch was het lang genoeg om er klotsende oksels van te krijgen. Mijn moeder zei al eerder tegen me: “je moet maar denken, die mensen zie je nooit meer” en dat heb ik heel vaak gedacht.
Ook gingen we met haar naar Frankrijk. Eurocamp. Zo’n tent waar alles in zit. Behalve isolatie om je buren niet wakker te maken als jouw kind huilt. Heel wat nachtelijke uren brachten we, wandelend over de camping met Nora in de wandelwagen door. Dat hielp tenminste. Een paar dagen Loosdrechtse Plassen werden maar één nachtje. We wilden het onze hotelburen niet langer aandoen. En nu? Nora is helemaal verzot op reizen! Nooit heimwee. Soms huilt ze wél nog: als we weer naar huis gaan….
Turbulentie
Ik ben geen fan van vliegen en van turbulentie al helemaal niet. Ik weet dat het geen kwaad kan, dat vliegtuigen daarop gemaakt zijn en dat het vaak voorkomt. Meestal is het wat gehobbel. Soms moet je je riemen voor de zekerheid vast maken. Toen ik op mijn 16e naar Amerika vloog en naast een vreemde man zat hadden we net ons ontbijt toen we te maken kregen met flinke turbulentie. De jus d’orange klotste uit mijn glas en toen we in zo’n luchtzak kwamen (die niet bestaan maar wel het gevoel het beste omschrijven), greep ik die man rechts van me in een reflex vast, maar niet aan zijn arm….Begin 2015 was het nog erger. Tijdens de take-off op de terugreis vanuit Venetië zei de piloot: “het wordt een bumpy flight”. En als een piloot dát zegt. Dan weet je genoeg. Het werd een vlucht alsof je in een achtbaan zit. Ik hou niet van achtbanen!! Omhoog, omlaag, links, rechts… Geen cabinepersoneel te zien en de spuugzakjes die mensen om ons heen nodig hadden raakten op. Mijn reisgenote was bang zei ze. Ik probeerde dat niet nog erger te maken dus dacht het alleen maar “en ik doodsbang”. Uiteindelijk in Amsterdam aangekomen had de piloot wel nog humor: “zo, geland, ik vraag maar niet of u een prettige vlucht gehad heeft, maar hoop wél dat u de volgende keer toch weer voor Transavia kiest”.
Land uit
We hadden prachtige weken beleefd in Bolivia. Over een paar dagen zouden we naar Peru doorreizen. Toen braken er protesten met rellen uit in Bolivia. Er vielen doden. We vernamen dat de grens op slot zou gaan en dus besloten we het land te verlaten. Een goede keuze. De reizigers die dachten dat het zo’n vaart niet zou lopen hebben nog tien dagen vastgezeten. Toch was het jammer. Een land ‘uitgejaagd’ worden, waar we het zó heerlijk hebben gehad, waar de mensen zó lief voor ons waren. O, en waar we 3 lekke banden kregen met dezelfde jeep in de Salar de Uyuni waardoor we de ene lekke band moesten vervangen door een andere die net wat minder lek was…..
We mogen ons heel gelukkig prijzen. De genoemde voorvallen zijn op het moment dat ze zich voordoen niet leuk, maar natuurlijk niet heel dramatisch. Dat realiseren we ons maar al te goed!
Heeft er bij jou ook wel eens iets tegen gezeten?
Op onze rondreis door Zuid Frankrijk werd het paspoort van Ivar gestolen. En laat dat nu net het paspoort zijn dat als identificatie gold voor het inwisselen van de traveler cheques. (Haha die hebben ooit bestaan). Dus naar het Franse politie bureau om aangifte te doen. Dat werd een hele lange middag….. Tijdens diezelfde vakantie werd een week later ingebroken in onze tent terwijl wij aan het genieten waren van B.B. King tijdens het jazzfestival in Juan les Pins. Achteraf bleek het te gaan om jeugdige drugverslaafden op zoek naar Franse francs. Die we niet hadden omdat we de traveler cheques niet meer konden inwisselen. Dankzij de hulp van de camping eigenaresse reisden we op haar kosten met de trein naar Nice waar het hoofdkantoor van Thomas Cook ligt en daar mochten we alle cheques omwisselen voor contant geld. Twee studenten met cash geld op zak. We voelden ons niet heel prettig. Lang leve de europas en creditcard
Traveler Cheques…studenten… die rondreis was niet vorig jaar 😉 Ook zo’n verhaal ja. Op het moment dat het je gebeurt niet grappig, maar nu toch leuk om te lezen! Dank voor het toevoegen Leonne!
Ja en zelfs degene die niet zo vaak reizen maken toch nog wel spannende en grappige dingen mee. Onze eerste (en tot nu toe laatste) verre vakantie was naar familie in Canada. Van hieruit maakten we een reis naar de VS. Omdat we met mijn schoonouders waren konden we op hun zak teren toen bleek dat in Canada de traveler cheques niet juist verzilverd waren. Op de terugreis van de VS naar Canada zijn we ontsnapt aan een tornado. In de staart hiervan hebben we enkel uren moeten rijden. Beangstigend, zeker als je later de ravage ziet: uit de grond gerukte bomen en hoogspanningsmasten, stukken muren uit huizen en het ergste de 12 doden. Zo’n harde wind/storm heb ik hierna nooit meer beleefd gelukkig. Met het geld is het overigens nog goed gekomen.
Een leukere belevenis vond plaats in Italie: 4 zussen die met de trein en 1 treinticket reizen. 2 Stappen in de (stop)trein. Maar als blijkt dat dit niet de goede trein is sluiten net op het moment dat ze weer willen uitstappen de deuren. De achterblijvende zussen, met ticket, nemen vervolgens de intercity en rijden de andere op het eerstvolgende station voorbij. Lachen als een boer die kiespijn heeft, want hoe leg je dit in je steenkolen Italiaans uit aan se conducteur, …….die gelukkig niet kwam controleren. Hilariteit alom toen de zussen weer herenigd waren en de reis naar het mooie Cinque Terra voortgezet kon worden.
Haha! Geweldig verhaal. Dat van die trein heb je wel eens verteld. Jee en tornado… Niet fijn! Wel (achteraf zeker) een leuke toevoeging aan dit onderwerp. Dank je wel!
Wat grappig (of eigenlijk niet…), ik was ook begonnen aan een blog over ziekenhuisbezoekjes in het buitenland. Daar heb ik nl. ook ervaring mee, helaas. En een onstuimige vlucht waarbij ik serieus dacht dat het helemaal fout ging, heb ik ook wel eens meegemaakt. Sindsdien zit ik nooit meer relaxed in een vliegtuig.
Ja ik moest ook even slikken toen ik op de volgende vlucht stapte hoor. Het lijkt ook net of ik steeds banger wordt wat dat betreft. Niet handig als ik nog het e.e.a. van de wereld wil zien 😉 Ben benieuwd naar jouw blog hierover. Gedeelde smart….
Ik heb nu 16 jaar backpack reis ervaring en heb van alles meegemaakt door de jaren heen. Van vast zitten in een typhoon, diefstal van mijn geld, turbulentie, tot slaags raken in een guesthouse of zo ziek zijn dat ik een vlucht moest annuleren. Maar ik heb het nooit als een vervelende ervaring gezien. Het maakt het reizen eigenlijk. En het zijn de dingen die het avontuur compleet maken. Ik denk dat het er ook aan ligt hoe je er mee om gaat. Er zijn genoeg mensen die bovenstaande als reden zien om thuis te blijven. Leuk om te lezen dat het jullie ook niet tegenhoudt!
Zo waar, wij laten ons ook niet tegenhouden. Op het moment zelf is het even balen, maar daarna heb je ook vaak een goed verhaal op feestjes en partijen 😉 Dank voor je leuke reactie!